Minimalizm Daha İyi Bir Anne Olmama Nasıl İzin Verdi?
Bir akşam, Joshua Fields Millburn ve Ryan Nicodemus'un TEDx konuşmasını minimalizm üzerine dinlerken bir masa çekmecesini temizledim. Daha iyi bir yaşam, daha zengin bir yaşam, daha az şeyle yanımda yaşama kavramı. Zamanımı boşa harcıyordum, ilişkilerime zarar veriyormuş gibi hissettim, çünkü şeyler üzerinde takıntı yapmakla meşguldüm. Sürekli bir organizatördüm ve her zaman temizlik yapıyormuş gibi hissettim. Onbirinci hilebaz olmama rağmen, hala her zaman bir şey istiyordum.
Böylece hiç kullanmadığım çok sayıda kalem, eski silgilerin parçaları ve parçaları, bilmediğim şeylerin parçaları, eski hesap makineleri, eski kartvizitler - bir zamanlar tekrar tekrar organize ettiğim şeyler atmıştım. Haftanın geri kalanında mutfağımı, banyolarımı ve yatak odamın dolabını temizledim. Yıllardır yanımda sürüklediğim şeyleri bıraktım ama hiç kullanmadım. Daha hafif, daha özgür hissettim ve minimalizm hayatımda kök saldı.
Minimalizmin asıl cazibesi basitçe daha az şey kullanmak değildi. Daha kasıtlı bir hayat yaşıyordu. Aşırı değerimden kurtulmak istedim, böylece en çok değer verdiğim şeye daha fazla odaklanabildim: ailem. Sürekli temizlik yapıyor ve örgütlüyordum ve akıyordu. Bütün eşyalarımız için hiçbir zaman yeterli yer olmadı. Yeni evli bir çiftten üç, sonra dört, sonra beş kişilik bir aileye büyüdükçe, eşyalarımız kontrolden çıktı.
Hayatımdaki gereksiz tüm şeylerden kurtulmaya başladığımda omuzlarımdan çıkan duygusal ağırlıktan çok etkilendim. Hayatım gerçekten daha dolu hissetmeye başladı çünkü daha az maddi eşyam vardı. Stresli olmadığımı öğrendim. Çok sık organize etme ihtiyacım yoktu. Çabucak temizleyebildim, çünkü ilk önce temizleyecek önemsiz dağlar yoktu. Daha hafif ve daha mutlu hissettim.
Ayrıca daha iyi bir anne gibi hissettim. Kendimi daha iyi hissetmiyordum çünkü çocuklarımı mahvetmiyordum ya da evim temizdi. Kendimi daha iyi hissettim çünkü çocuklarımla geçirecek daha fazla zamanım vardı ve bu zaman toparlanmam gerektiği konusundaki ısrarcı hisim tarafından engellenmiyordu. Onlarla birlikte tam olarak bulunabildim çünkü zihinsel ve fiziksel alan kaplayan karmaşa yoktu. Daha sonra ele alınacak bir hurda çekmecesine doldurulmuş hiçbir şey yoktu, aklımın arkasına takılan hiçbir şey yoktu.
Minimalist yolculuğuma başladığımda, sadece kendi eşyalarıma odaklandım, fakat zaman geçtikçe çocuklarımın yaşamlarına girmeye ve onların eşyalarını bırakmaya karar verdim. Onların tüm oyuncakları ile bunaldıklarını ve sıkıldıklarını fark ettim. Yapacak çok fazla şey vardı ve onlara gerçekten ilham verecek kadar yeterli değildi. Nick nacks ve hiç kullanmadıkları oyuncakların kırık parçaları ile küçük başladım. Eşyalarından kurtulma konusunda garip bir suçluluk hissetmiştim, ancak kısa sürede hayatlarındaki karışıklık eksikliğinin benimkiyle aynı etkiye sahip olduğunu fark ettim: daha mutlu, daha az içerikle daha mutlu görünüyorlardı.
Ne kadar belirsiz bir şeyleri olduğunu farkettiğimde, oyuncaklarını daha amaçlı kullanmaya başladım. Sahip oldukları oyuncakların yaratıcı oyunu teşvik eden oyuncak olduğundan emin oldum. Gerçekten kullanılan oyuncaklar olduklarından emin oldum. Yıllar öncesinden bir kez belki de sonra bir kenara atılmış yeni doğum günü hediyeleri vardı. Hiç kullanmadıkları, bir sonraki bebeğin kullanmaması için biriktirdiğim bebek oyuncakları vardı. Daha fazla yok.
Başlangıçta eşyalarını atmakta hissettiğim suçluluk, zaman geçtikçe rahatlama duygusuyla değiştirildi. En eskim sonunda, hiç kullanmadıkları şeylerden kurtulmamı istedi. Odaları ne kadar az oyuncakla o kadar az oynarlarsa, o kadar çok oyun oynuyorlardı. Birlikte daha sık oynadıklarını, dışarıda daha fazla zaman geçirdiklerini ve onların yaratıcı oyunlarının çiçeklendiğini fark ettim. O yıl Noel geldiğinde, oğlumun Noel Baba'ya olan notu kız kardeşi için Donmuş bir bebek istedi ve “Hiçbir şeye ihtiyacım yok” dedi.
Hiçbir şeye ihtiyacımız yoktu. Aslında, biz hiç olmadık.
Minimalizm, isteklerimizi ihtiyaçlarımızdan ayırmamıza ve memnuniyet olarak bir aile olarak bulmamıza yardımcı oldu. Evimizdeki minimalizm hala devam eden sürekli bir çalışma, ancak ailem için aldığım kararlarda beni topraklamama yardımcı oluyor. Beni hayatımdaki değeri nereye koyduğumun farkında olmamı sağlıyor ve beni her zaman akıllıca seçmem için zorluyor. Birlikte geçirdiğimiz zaman, yaptığımız hatıralar, bunlar yapışmamız gereken önemli şeyler.